W moim Gabinecie często słyszę pytanie: ,,Pani Ewo, jak stała się pani bioenergoterapeutką?"

 

Od najmłodszych lat zawsze chciałam pomagać ludziom. Zostałam magistrem rehabilitacji, studiując w Policealnym Studium Fizjoterapii i na Akademii Wychowania Fizycznego. Poznałam tam zagadnienia m.in. anatomii, fizjologii, psychologii, patomechaniki i patofizjologii człowieka, co pomogło mi w późniejszej, niekonwencjonalnej działalności. Dobrze realizowałam się w zawodzie, pracując w przychodni i na oddziałach szpitalnych, głównie na kardiochirurgii.

O tym, jak zostałam bioenergoterapeutką,o bioenergoterapii opowiadam w ostatnim rozdziale mojej autobiograficznej książki pt. „Niebieskie liście”.

​

Zabiegi, które wykonuję, polegają na przykładaniu przeze mnie rąk do ciała Pacjenta. Czuje On wtedy zazwyczaj silne ciepło lub wręcz gorąco, które de facto energią cieplną nie jest. Wrażenie to jednak wpływa na uwiarygodnienie energii, chociaż jej działanie, poza wspaniałym odczuciem, najbardziej istotne jest w przełożeniu na konkretne efekty: subiektywne – w postaci np. zniesienia bólu, wyciszenia, odzyskania chęci do życia, i obiektywne – prowadzące do homeostazy.

​

Ma to odzwierciedlenie w wynikach badań laboratoryjnych dotyczących np. morfologii krwi w przypadku anemii, bądź likwidacji stanu zapalnego stawów w obrazie USG. Znikają uciążliwe, długoletnie dolegliwości menopauzy, odczuwalne przez pacjentkę, a widoczne w badaniach hormonalnych, zlecanych przez ginekologów. A wszystko to zaledwie po kilku zabiegach.

Czy to możliwe? - Proszę sprawdzić.  Po wizytach u mnie zachęcam do kontroli u lekarzy, którzy dysponują całym spektrum odczynników, aparatury pomiarowej, umożliwiających weryfikację moich działań. Podkreślam, że nie należy rezygnować z wizyt lekarskich, a bioenergoterapia stanowi uzupełnienie i alternatywę do konwencjonalnego leczenia.